هزار ماه...
ستاره ها همچون فانوس هایی شناور بر دریای شب، ماه را به نظاره نشسته اند. و مهتاب رخسار ماه را روشن ساخته است.
و اینجا، در میانه ی طوفان آخرین لحظه های تاریخ، در کشاکش امواج خروشان، کشتی نجات به یاری نسل بشر شتافته است. هوا ابریست. هوای دل ها را می گویم.
امشب نمی دانم چه بگویم به تو که همه چیز را می دانی. از دردهایم، رنج هایم و...
چه بگویمت از وقت هایی که تنهاترین آدم این کره خاکی بودم و این تو بودی که دستان خیس مرا از میان طوفان گرفتی و در کنج کشتی ات پناهم دادی.
امشب ماه هم از ضریح تو نور می گیرد. مثل هر شب. همان گونه که قلب های این مردم از محبت تو چراغانی شده است.
و من در میان هزار ماه که به سرعت شبی بر من می گذرد، حیرانم که چه بخواهم از تو. گفتم بیایم برایم دعا کنی. و بخواهی از مولایت که خط بطلان بکشد بر تمام تاریکی های کارنامه وجودم.
گفتم بیایم از تو تشکر کنم که مرا از خودت جدا نکردی و گذاشتی در حاشیه با صفای حریمت به فراگیری طب مشغول شوم.
یا برای کودکانی دعا کنم که هر شب با ترس از هیولای بمباران، در گوشه ی خانه شان، در یمن، خواب های پریشان می بینند.
هزار ماه چه قدر زود گذشت...آسمان روشن تر از هر شب است...
و عطر ضریحت وجودم را صفا می دهد...
در این روزها و شب های نورانی، برایمان دعا کنید...
ماهِ تان، عسل...
